Volgens X is op zaterdag en zondag geen parkeerbelasting verschuldigd in de betreffende straat. De naheffingsaanslag parkeerbelasting is opgelegd op Koningsdag. Dit zou volgens X en zijn gemachtigde moeten worden gezien een als een zondag. Hij stelt dit op basis van de Algemene termijnenwet.
Algemene Termijnenwet
De Algemene Termijnenwet is er om de in de wet geregelde termijnen te verlengen, mochten ze eindigen op zaterdag, zondag of een ingevolge die wet daarmee gelijkgestelde feestdag (art 1 Algemene Termijnenwet). Dan wordt de termijn verlengd tot de eerste volgende dag die niet tot de hiervoor genoemde categorie hoort. Als voorbeeld, de bezwaartermijn begint op 15 april 2023 en is, zoals wettelijk bepaald, 6 weken. De termijn zou dan eindigen op zaterdag 27 mei. Omdat dit een zaterdag is wordt de termijn verlengd naar de eerstvolgende mogelijke dag. In dit geval dinsdag 30 mei omdat maandag 29 mei 2e pinksterdag is.
De rechtbank oordeelt dat artikel 1 van de Algemene Termijnen wet voldoende aanleiding biedt om het beroep ongegrond te verklaren. Het vonnis leidt dan ook niet tot een vernietiging van de naheffingsaanslag of een vergoeding van de proceskosten.
Conclusie
De rechtbank oordeelt terecht voor het instant houden van de naheffingsaanslag. Ter aanvulling op deze uitspraak kan nog worden opgemerkt dat de Algemene Termijnenwet niet de werking heeft dat een feestdag gelijk moet worden gesteld aan een zondag. Koningsdag is een erkende feestdag, maar het was wel op een woensdag. De werking van deze dag moet niet ineens anders worden geïnterpreteerd. In deze casus was geen parkeerbelasting verschuldigd op zaterdag en zondag, maar over wettelijke erkende feestdag is niets opgenomen. Dus ook al viert de koning zijn verjaardag op deze dag, het is nog steeds een woensdag waarop parkeerbelasting verschuldigd is.
Als laatste mag nog opgemerkt worden dat in de termijnenwet ook is opgenomen dat de wet niet geldt voor termijnen in uren of langer dan 90 dagen, meer dan twaalf weken, drie maanden of in jaren.
Voor de volledige uitspraak zie: ECLI:NL:RBZWB:2023:845