Trottoir parkeren
Belastingplichtige komt in beroep tegen een groot aantal naheffingsaanslagen parkeerbelasting die zijn opgelegd door verschillende gemeenten. Deze naheffingsaanslagen zijn opgelegd omdat de auto’s zonder het betalen van parkeerbelasting telkens zijn geparkeerd met één of twee wielen op het trottoir.
De Rechtbank is van mening dat dit bewust is gedaan, omdat in het bezwaar telkens de naheffingsaanslag wordt aangevochten met als argument dat geen sprake was van parkeren maar van foutparken (Wet Mulder). Ook is sprake van een intensieve samenwerking tussen eiser en zijn gemachtigde op basis van no cure no pay. De Rechtbank concludeert dat de bevoegdheid tot het instellen van beroep door eiser en zijn gemachtigde wordt gebruikt voor het genereren van proceskostenvergoedingen. De bevoegdheid tot het instellen van bezwaar en beroep wordt daarmee gebruikt voor een ander doel dan waarvoor deze in de wet is opgenomen. Kortom, volgens de Rechtbank is in deze zaak sprake van misbruik van recht (ECLI:NL:RBZWB:2021:1103).
Terugkerende bezwaarpunten
In de praktijk zien wij steeds vaker dat een professioneel gemachtigde terugkerende bezwaarpunten inbrengt, zoals het in twijfel trekken van de rechtmatigheid van de naheffingsaanslag parkeerbelasting. Een veel voorkomend fenomeen is dan het gebruik van standaard tekstblokken die niet relevant zijn voor de individuele zaak. Zo wordt bijvoorbeeld bij dezelfde gemeente telkens de vraag gesteld of het aanwijzingsbesluit van de heffingsambtenaar rechtmatig is genomen. Terwijl de eigenlijke rechtsvraag anders is, namelijk of de termijn voor het betalen van de parkeerbelasting wel redelijk is. Volgens Involon is hier ook de vraag aan de orde wat het daadwerkelijke rechtsdoel van gemachtigde is, de onjuiste naheffingsaanslag of de veroordeling in de proceskosten.
Een parallel tussen zaken parkeerbelasting en WOB-verzoeken
In de beroepszaken tegen de parkeerbelasting waarbij Involon gemeenten vertegenwoordigt, zien wij steeds vaker dat een gemachtigde in hoger beroep gaat en opnieuw niet op de zitting verschijnt. In hoger beroep worden dan exact dezelfde grieven door gemachtigde ingebracht als bij de beroepszaak bij de Rechtbank én worden door gemachtigde door zijn afwezigheid zijn grieven niet nader toegelicht.
Deze handelswijze zien wij ook terug bij procedures rondom WOB-verzoeken. Het Gerechtshof Amsterdam concludeert bijvoorbeeld dat het herhaaldelijk indienen van dezelfde standpunten in één zaak, niet kan leiden tot misbruik van recht. Het in verschillende zaken, door dezelfde gemachtigde, gebruik maken van dezelfde standpunten kan wel bijdragen aan de conclusie dat er sprake is van misbruik van het recht, zie ECLI:NL:GHAMS:2019:2882.
Om te bepalen of sprake is van misbruik van recht mag rekening worden gehouden met de handelingen die de gemachtigde in andere zaken heeft verricht, concludeert ook de Rechtbank Noord Holland (ECLI:NL:RBNHO:2016:6394). Zeker wanneer die handelingen aantonen dat gemachtigde beschikt over relevante kennis en ervaring. En nog meer wanneer deze handelingen aantonen dat er sprake is van een algemene werkwijze van gemachtigde.
Het bovenstaande laat een lijn in de rechtspraak zien waarbij het optreden van gemachtigden ofwel NCNP-bureaus wordt aangemerkt als misbruik van recht. Volgens Involon kunnen lokale overheden zich met deze jurisprudentie in de hand verweren tegen een bekend NCNP-bureau dat telkens alléén dezelfde niet relevante grieven inbrengt.