Het geschil spitst zich toe op de vraag of de heffing van hondenbelasting door de heffingsambtenaar in overeenstemming is met het gelijkheidsbeginsel, zoals dat is neergelegd in de artikelen 1 en/of 107 van de Grondwet en in internationale verdragen. Daarnaast is in geschil of de wettelijke grondslagen voor de heffing van hondenbelasting door de heffingsambtenaar legitiem zijn.
Belanghebbende is van mening dat het heffen van de aanslag hondenbelasting in strijd is met het gelijkheidsbeginsel en de discriminatieverboden, zoals neergelegd in art. 1 Gw, art. 26 IVBPR en art. 1 protocol 12 EVRM. Het gelijkheidsbeginsel is een algemeen principe dat iedere burger (wettelijk) gelijke rechten en een gelijke behandeling in gelijke gevallen toekent. In deze kwestie wordt door belanghebbende een vergelijking gemaakt tussen burgers woonachtig in een gemeente waar hondenbelasting wordt geheven en burgers woonachtig in een gemeente waar geen hondenbelasting wordt geheven. Echter is hier geen sprake van een verboden ongelijke behandeling, omdat inwoners van gemeenten waar wel een hondenbelasting wordt geheven niet gelijk zijn te stellen aan inwoners van een gemeente waar geen hondenbelasting wordt geheven. In dit verband overweegt de rechtbank dat voor de toepassing van het gelijkheidsbeginsel twee gevallen als gelijke gevallen gelden wanneer de beide gevallen feitelijk en rechtens tot dezelfde groep behoren (HR 13 oktober 1982, nr. 21 237, BNB 1983/3). Dat is hier niet het geval, omdat inwoners van verschillende gemeenten onder verschillende gemeentelijke belastingregimes vallen. Het gelijkheidsbeginsel staat niet in de weg dat de ene gemeentelijke wetgever wel en de andere gemeentelijke wetgever niet een hondenbelasting invoert. Gemeenten kunnen zelf bepalen of zij al dan niet een hondenbelasting vaststellen. Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat eisers beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt.
Van strijd met art. 26 IVBPR en art. 1 protocol 12 EVRM is ook geen sprake. Op grond van artikel 226, eerste lid, van de Gemeentewet kan een hondenbelasting worden geheven ter zake van het houden van een hond. De wetgever komt hierin op fiscaal gebied een ruime beoordelingsvrijheid toe en de door de wetgever gecreëerde bevoegdheid tot het heffen van een hondenbelasting is niet van een redelijke grond ontbloot.
Gelet op al het voorgaande is het gerechtshof van oordeel dat de aanslag hondenbelasting terecht aan eiser is opgelegd. Het beroep is ongegrond. Volledige uitspraak: ECLI:NL:GHARL:2021:6295
Een beroep op het gelijkheidsbeginsel kan alleen worden gedaan in ongelijke gevallen binnen hetzelfde fiscale gebied, in dit geval binnen dezelfde gemeente. In deze zaak wordt door de eiser naar andere gemeenten gekeken waar geen hondenbelasting wordt geheven. Doordat individuele gemeenten de vrijheid hebben om te bepalen of zij wel of geen (honden)belasting invoeren bestaat onder gemeenten in het land een verschillend belastingbeleid. Pas als er verschil ontstaat in belastingplicht binnen gelijke gevallen binnen dezelfde gemeente zal een beroep op het gelijkheidsbeginsel kunnen slagen.